به گزارش اقتصادران، رقیه ندایی طی یادداشتی در روزنامه تعادل نوشت:
دیگر نشانه‌های رشد و تغییر شرایط در بازار سرمایه دیده نمی‌شود و حتی شاخص‌ها نمی‌توانند اعداد خود را تغییر دهند و تنها شاهد تغییرات اعداد در شاخص هستیم؛ چراکه فرصتی تا پایان سال باقی نمانده و در این مدت بازار نمی‌تواند کار خاصی برای خود یا سهامداران انجام دهد.
فرصتی تا پایان سال باقی نمانده و بورس تهران در این مدت نمی‌تواند شرایط خوبی را تجربه کند؛ چراکه این بازار یک‌سال درگیر دخالت و دستکاری بوده و نتوانسته شرایط خوبی را تجربه کند. در اصل اگر بخواهیم از واژه‌ها استفاده کنیم باید گفت که بورس گروگان و اسیر سیاست‌گذار شده و با هر تصمیمی می‌تواند تاخیر زمانی یا بدون تاخیر زمانی تحت تاثیر قرار گیرد و با توجه به عمق کم کاملا قابلیت دستکاری دارد. از طرفی بازیگران محدود هستند و همدیگر را می‌شناسند که با تصمیمات سیاست‌گذار تغییر جهت می‌دهد و بنابراین احتمالا مجددا وارد فضای سکون شود و شرایط خوبی را تا آخر سال متصور نباشیم.
از سوی دیگر تغییرات نرخ دلار در بازار آزاد و افزایش آن در محدوده ۶۰ هزار تومانی بود که البته احسان خاندوزی وزیر اقتصاد و رییس‌کل بانک‌مرکزی بر عدم اهمیت و غیر‌رسمی بودن آن تاکید داشتند اما آمارهای بازار چیز دیگری نشان می‌دهد. به هر حال از تفاوت قیمتی سنگین بین نرخ دلار نیمایی و آزاد از سوی فعالان بازار به عنوان درایوری برای افزایش سود شرکت‌ها در آینده یاد می‌شود که عامل اقبال‌نسبی به بازار نیز شده است.
همزمان با این اتفاقات در بازار دلار آزاد، بانک مرکزی نیز اقدام به پیش‌فروش ربع سکه طلا کرده که البته با فاصله قیمتی محدود نسبت به حاشیه بازار انجام می‌شود که باز این موضوع نیز به زیان بورس است. البته باید تاکید کرد که همچنین دلار بازار آزاد با قیمت بیش از ۶۰ هزار تومان معامله می‌شود که در مقایسه با دلار نیمایی فاصله بسیار زیادی دارد و باید این فاصله هرچه زودتر کاهش یابد که هم بازار ارز و هم بازار بورس به ثبات برسد و قیمت‌های جدید بتوانند خود را تطبیق دهند.
مشکل اینجاست که بازار سرمایه از عدم ثبات در سیاست‌ها و اقتصاد رنج می‌برد و تنها مشکل مدیران بورسی نیستند؛ بلکه اقتصاد کشور نیز دارای مشکلاتی است. برای نمونه همیشه گفته می‌شود که بازار سرمایه آینه تمام نیای اقتصاد کشور است؛ اما به راحتی می‌توان دید که اعداد واراقام بورسی با یکدیگر همخوانی ندارد و آینه تمام نمای اقتصاد کشور به جای سبز بودن همیشه قرمز و سیاه است و تنها به یک عده خاص سود می‌دهد و بقیه مردم یا همان سهامداران باید غرق در زیان باشند.
