به گزارش اقتصادران، تاکنون هزار بار معلولان در روزنامه‌ها و رسانه‌ها نوشته و ده‌ها بار تجمع کرده‌اند که خواسته‌های‌شان جز اجرای قانون نیست ولی آنچه البته به جایی نرسیده است فریاد است. موضوع نه تنها روشن بلکه بدیهی است؛ در شرایط سخت اقتصادی آسیب‌پذیرترین اقشار جامعه افراد دارای معلولیت هستند، این معنای به ظاهر ساده را نه تنها مسوولان متوجه نیستند بلکه مردم عادی و حتی اطرافیان معلولان هم گاهی درک نمی‌کنند.
افزون بر رنج طاقت‌فرسا، آنها دچار انواع محرومیت‌ها هستند و برای یک خرید ساده، رفتن به پارک، استفاده از حمل‌ونقل عمومی، انجام امور اداری ضروری و از همه بدتر مراجعه به مراکز درمانی یا رفتن به مطب پزشکان اغلب چنان به مشقت دچار می‌شوند که از خیرش می‌گذرند. آیا مسوولان می‌دانند که گاهی یک معلول برای انجام امور اورژانسی به درد و رنج و جراحت رضایت می‌دهد تا دچار انواع رنج‌های ناشی از مراجعه به مراکز درمانی نشود و چه بسا بر دردش افزوده نگردد!؟
این موارد مربوط به معلولانی است که بستگان جوان و تنومند هم دارند، آنها که فاقد چنین امکانی هستند حتی گاهی بر شدت معلولیت‌شان افزوده می‌شود.
اغلب بی‌خبران از اوضاع معلولان تصور می‌کنند و این باور غلط را به زبان هم می‌آورند که سوارشدن بر ویلچر و بیرون رفتن مگر چه مشکلی دارد که فریاد و فغان معلولان این همه بلند است!؟ آنها خبر ندارند که بسیاری از معلولان خصوصا در روستاها ویلچر ندارند، برخی دیگر حتی برای خرید عصا – عصای با کیفیتی که در بدترین جاها مثل پله‌ها نشکند – تازیانه تلخ تورم را بیش از هر کس دیگری تا عمق استخوان خود لمس می‌کنند. چگونه می‌شود در کشوری که هزاران معضل دارد روشن کرد که مشکلات عادی از قبیل تورم، بیکاری، تنهایی، افسردگی و… چه بلایی متوجه افراد دارای معلولیت می‌کند؟ اگر معلولی بتواند با مشکلات معمول سوار بر ویلچر شود یا با سختی عصایی در دست گیرد و پا به خیابان نهد تازه این ابتدای کار است؛ حتی آنها که وسیله نقلیه دارند چگونه می‌توانند نزدیک محل مراجعه خود جای پارک پیدا کنند؟ پیاده‌روهای ناهموار را طی کنند؟ چگونه از پله‌های بدون حفاظ بالا روند؟ چگونه با رمپ‌های غیر استانداردی که برای رفع تکلیف ساخته شده‌اند، گلاویز شوند؟
معلولان ضایعه نخاعی را در نظر آورید که اغلب دچار زخم بستر هم شده‌اند و نیازمند پرستاری دایم هستند و… با چنین اوصافی نه تنها از توجه‌های معمول به معلولان کاسته شده که قانون مربوط به آنها اجرا نمی‌شود. انتظار این بود که سازمان بهزیستی به عنوان متولی معلولان خود آستین بالا زند و همه جا از مجلس گرفته تا دولت به دفاع از حقوق معلولان بپردازد و هر روز در روزنامه‌ها و شبکه‌های اجتماعی و حتی صدا و سیما صدای مظلومیت این قشر دردمند را به گوش جامعه برساند. آنچه در جامعه مشاهده می‌شود روند کاهشی توجه و اهتمام ویژه به معلولان است و جالب اینکه وقتی این دوستان با همه زحماتی که به آنها اشاره رفت جلوی یکی از مراکز دولتی یا مجلس تجمع می‌کنند، گاهی مسوولان مربوطه و نمایندگان مجلس حتی برای دلداری و وعده‌های هزار باره زحمت حضور در میان‌شان را به خود نمی‌دهند و شکستن دل‌های دردمندشان احتراز نمی‌شود.
